Op de plaats rust

L’Estartit 

Zo vandaag geen lang verhaal, dit omdat ik druk bezig geweest ben.

De rit van vandaag verliep als een zonnetje, in t zonnetje, naar t zonnetje.

Ondanks dat het vrachtverkeer gisteren stil heeft gestaan viel het vandaag erg mee met de drukte op de weg.

Vanochtend zijn we op tijd vertrokken en hebben ons ontbijt op de pèage gekocht. Een lekker stokbroodje met beleg en een koffiebroodje voor t zoet.

Annet had een bakkie gezet dus alles goed geregeld.

De weg die we namen kronkelde van de beboste Dordogne naar het dorre mediterrane klimaat. Punt cypressen, Agave in bloei en pijnbomen. Dat is het gewas dat geen krimp geeft bij 30gr of hoger. De windmolen parken gaven aan dat we dichtbij de kust waren, en ja hoor heel in de verte was ze daar! De Middellandse zee, ver weg zag ik de kleine spiegelingen van de golven een moment dat me kippenvel bezorgd. De weg naar Barcelona loopt langs div ‘Etanges’ ofwel zout winning gebieden. Het is heel vreemd zoveel verkeer over een tweebaans weg en daar omheen de Pyreneeën prachtige bergen begroeid met bomen. Allemaal heel groen, en hier en daar een huisje of een kleine nederzetting. Eigenlijk horen we hier helemaal niet thuis in dit stuk natuurschoon. 

Al snel doen de eerste Spaanse plaatsen zich voor en kom je in het dorre gedeelte wat naar de Spaanse costa leid. Het is nog 30km binnendoor eer we op de camping zijn, het gaat gestaag en ik geniet van de omgeving. 

Ik opperde het idee om eerst langs de grote supermarkt te gaan zodat we wat te eten en drinken hadden tijdens het opbouwen van onze paleisjes.

Goed plan, zo gezegd zo gedaan, en ja natuurlijk ook de nodige drank ingeslagen want de drank afdeling beslaat 1 3e van de winkel.

Nou daar waren we dan op Camping L’Estartit, Paco (voor de insiders lees Toni) stond klaar om ons te ontvangen en regelende snel dat we naar onze plek kond en. Een mooie ruime plek tegen over elkaar in een klein straatje, dichter bij de zee als verleden jaar.

Nou het opbouwen bespaar ik jullie, wel verliep alles netjes en om 6 uur stonden we zo goed als gesteld.

Toen was het tijd om even naar de zee te gaan, de zee was best wild in vergelijk met verleden jaar. Maar wat een aangename verkoeling was dat zeg, in zee nog even aan mijn pa gedacht, hij hield er zo van. En ja toen toen was het eindelijk tijd voor een welverdiende Mojito  we hebben er van genoten.

Onze Spaanse vriend hete ons welkom en vroeg of we nog maar net aangekomen waren, ik denk met oog op zijn inkoop hahaha.

Terug op de camping tijd om het zeezout af te spoelen en even wat aantrekken om te haan eten.

Het werd een pizza aan het strand, echt geen straf kan ik jullie zeggen. En terwijl ik jullie nu schrijf ligt de rest al op 1 oor. 

Ik ga zo mijn bedje opmaken! Buiten onder de luifel want binnen is het 40 gr en mijn Fredje ligt gewoon onder z’n dekbedje! Nee mij niet gezien.

Nou morgen weer verder ik ga ook m’n oogjes sluiten!

Tot morgen xx