Cap Begur

Vandaag ging onze tour naar een idyllisch plaatje aan de kust niet ver van ons vandaan Cap de Begur . Cap de Begur is met zijn kliffen een van de ruigste stukken kust van de Costa Brava. Je kan zeg maar als je op “ons” strand ligt Cap Begur zien aan welke het plaatsje Sa Tuna gelegen is.

Als ik op reis ga naar een onbekend land/stad of plaats koop ik een boekje van Marco Polo bij de ANWB. Dit zijn hele leuke boekjes die veel informatie geven over waar je heen gaat. Zo ook over de Costa Brava, om volop te kunnen genieten van je reis. Je vind er bezienswaardigheden, waar markten zijn, wandelroute en goede restaurants. Ik moet zeggen we hebben er al vaak iets uitgehaald wat je zonder boekje niet zou vinden. Een aanrader dus.

Het is vanaf de camping nog geen half uur rijden naar een punt vlak boven Sa Tuna. Het is echt een hele rare ervaring, je rijd door de warmte uitschreeuwende dorpjes met palmbomen, olijfgaarde en dorre velden met stro. En dan als je even niet oplet is het groen, niet gewoon groen maar diep, fris groen. Het groen van hoge pijnbomen met daaronder struikachtige olijven, bougainville struiken en lichtblauwe Plumbago. En natuurlijk niet te vergeten de mens grote cactussen en Agave planten.

Over een weg met bijna haarspeld bochten pinkte elke keer een stukje zee tussen de bomen door.

Gaande weg zag je de zee dichtbij komen, de zee waar ik zo ontzettend veel van hou. 

Oké we hebben de wandel route die we gaan doen dus uit dat boekje, er staat keurig omschreven hoe en wat. Ook de parkeerplaats die we al snel gevonden hadden. Even de strandslippers uit en fatsoenlijke schoenen aan. We zijn de boordjes gaan volgen het pad sneed zeg maar recht naar beneden dus elke keer staken wij een weg over. Wat een pracht aan natuur zie je daar, ik heb dus voor het eerst in mijn leven een bloeiende Mimosa boom gezien, ja Mimosa. En dat is heel bijzonder want deze bloeien in het zuiden van Frankrijk in de maanden februari/ maart. De route de Mimosa staat hoog bij mij op het verlanglijstje maar dat ter zijde.

Het pad liep langs van die echte Spaanse huizen, gele, oranje, lichtblauwe en wit gepleisterd aan de buitenkant, met in dezelfde kleur geschilderde luiken voor de ramen. Uit sommige kwam een geur van eten en weer andere waren aan alle kanten open gezet om de frisse wind eens flink te laten doortochten.

Ondertussen veranderde het pad van losse steen, wortels en gaten in een prachtig tot zelfs glanzend keien/stenen pad. Hier en daar zaten gezinnen buiten de lunch te nuttigen op van die banken die nooit naar binnen gehaald worden. Een smoezelig kleedje en een kan water op tafel. Om jaloers op te worden, oké met de hitte de afgelopen maanden in Nederland komt het aardig in die richting. Nee echt buiten, de hele zomer buiten dat is pas fijn.

Na enkele bochten liepen we een straatje in dat aan het eind steeds smaller werd en waar je tegen een hagelwit huisje met hemelsblauwe raamkozijnen en luikjes. Dit voorbij gelopen kreeg ik een gevoel zo van met stervens honger bij een banketbakker voor de vitrine staan. Zo’n gevoel van oké dit wil ik nooit meer vergeten. Om de hoek bevond zich de baai, omringt door steile rotsen met bootjes aan een boei. De donkere zee beukte met grote schuimend krullen op de rotsen, terwijl in het water de bootjes deinde op de terugslag van die golven. Het was zoals je dat in een reclame filmpje voor aftershave ziet met zo’n enorm lekker stuk ,met strak kontje en een vetkuif. Het was voor mij de eerste keer dat ik zoiets zag, in te echie dan hè. 

Jammer genoeg was het weer dusdanig dat wij niet konden gaan zwemmen, we hadden wel onze zwemkledij aan en een klein handdoekje mee. Maar door die sterke wind en het uitblijven van de zon leek het niet verstandig. Ook omdat we nog verder en terug wilde wandelen. 

Wel was het weer tijd om wat te eten en drinken, je snapt de terrassen en prijzen waren aangepast aan “zeezicht” zeg maar. Dus wij zijn bij restaurant “cactus” gaan lunchen.

Eerst een biertje tegen de dorst en dan op de grill gebakken sardines met groente, tenminste dat had ik. Restaurant Cactus was eigenlijk binnen ongeveer zo groot als een servetje hahaha het buiten was dus belangrijk. Ze hadden een terras met div. parasols en bovenop die parasols hing de Bougainville met takken tot wel 2 meter diep paarse bloemen pracht, de stam zag je onderaan de muur en deze was zo dik als een gemiddelde boom in het park. 

Een bezoek aan het toilet was ook al een feestje, je moest in het steegje de “zaak” binnen gelijk een trapje af een klein kamertje door en daar achter een schuifdeur was het toilet. Ik heb dit aan Annet uitgelegd zo van; om de hoek ga je het restaurant binnen je loopt de trappen af door de eetzaal en aan het einde van de gang is het toilet. Hahahaha je had haar gezicht moeten zien toen ze terug kwam! Zo van jij met je eetzaal,

Terwijl wij rustig van dit alles zaten te genieten vloog er her en der wat door de lucht, en het naaste terras moest zelfs een deel van de luifel weg halen. Maar goed ze zijn die wind wel gewend daar. Na de lunch dachten wij een andere route terug te lopen, langs hoge stijle kliffen en mooie uitzichtpunten. Het was letterlijk en figuurlijk om even bij stil te staan, zo mooi om die zee te zien en hoe hoog wij al waren geklommen. 

Boven bij een zeer moeilijk te bereiken uitzicht punt zag de route er een beetje uitzichtloos uit eigenlijk. Annette en ik hebben beide zere knieën en wat we zagen was er stijl en ver weg. We hebben de keuze gemaakt om een pad te kiezen waarvan ik dacht dat we wel weer in het dorp uit zouden komen.

Tussen geurende Rozemarijn, Mirtho en dorre lavendel struiken door liepen wij naar beneden. Wat heb ik genoten, zeker omdat ik kruiden en planten in het wild heb zien groeien die je normaal alleen op plaatjes ziet. De route kwam idd weer in het dorpje uit. En dat de wind echt gek deed bewees een dikke omgevallen boom die net de motorkap van een Polo geschampt had. Raar om te zien dat dat in die tijd dat wij boven waren zomaar gebeurd was.

Onderin het dorpje zat een winkeltje met van die aanstekelijk leuke haven/boot/strand spulletjes, die je koopt en thuis denkt ja wat moet ik ermee. Van een verlichte vuurtoren, schelpen (uit tropische oorden) drijfhout figuurtjes enz. Wij hebben het bij een ijsje gehouden. Goed terug naar de auto, weer door die mooie straatjes en langs gekleurde gevels. Terwijl wij daar liepen genietend van een ijsje kreeg ik wat buikkramp, Annet begon er 5 min later ook over. Het zag er naar uit dat wij de auto niet gingen halen zonder toilet bezoek zeg maar.

Goed Annet is even gaan zitten op een stoepje, Fred en Joyce zijn toen naar de auto gelopen (nog een half uur omhoog). En terwijl wij aan het wachten waren schoot mij een gedichtje te binnen wat mijn wijlen oom Louis altijd zei.

Het gaat zo; hier in het woud waar een vogel zingt, heeft de mens iets laten vallen wat ontzettend stinkt..........

Laten we maar zeggen dat ik mijn onderbroek in de plaatselijke container gegooid heb omdat ik mijn buikkramp even niet meer de baas was en mijn poezelige kont tussen de coniferen heb laten bungelen! Wat een opluchting zeg, ik zat 5min ervoor met kippenvel van de kramp en nu keek ik weer fris de wereld in hahahaha.

Blij dat Fred aan kwam rijden zijn we weer richting camping gegaan, onderweg nog even boodschappen gedaan voor de avond. En we hebben onszelf verwend door een heerlijke kwark/frambozen taart mee te nemen voor bij de koffie. 

Vanavond lekker stokbrood met kaasjes en salade en een Irish coffee toe.

Het is nu zo’n beetje bedtijd de wind loeit over de camping ons betje is schoon en met een hoofd vol mooie herinneringen gaan we zo slapen.

Helaas is morgen de dag dat onze Joyce op het vliegtuig naar Rotterdam gaat, maar zij gaat aan een heel ander avontuur beginnen! Ik mis je nu al lief xx

Ikke zegge manjana