29 aug

Wat een prachtige dag was dit, de wekker ging om 7uur we wilde om 9 uur gaan rijden. Vandaag gaan we canyoningen in Ceret, dat is een half uur hiervandaan tegen de Pyreneeën aan.

We hadden afgesproken op een parkeerplaats en zouden van daaruit achter de gids de bergen in rijden.

Voor die gene die niet weten wat canyoningen is; dat is in een wetsuite, met beschermende schoenen, een helm en een klimtuig onder leiding van een gids door een bergkloof door wildwater klimmen, zwemmen, abseilen en springen.

De gids was een vrolijke man, die probeerde zich zo goed mogelijk verstaanbaar te maken. Met ons ging nog een jong stel mee, die gingen voor het eerst. Na een spannende rit omhoog hoger hoogst stopte de man met zijn bus en lieten we de bus van het jonge stel staan. (Dit was het eindpunt van de kloof)

Ergens op een parkeerplaatsje wat ze zelf gecreëerd hadden zijn wij ook gestopt en hebben wij ons verkleed. Altijd een heel gedoe zo'n pak aan doen, maar met de nodige halsbrekende toeren waren we in t rubber gehesen. Dat mocht gelijk weer uit tot op de middel want we moesten nog 10 min afdalen langs een bergwand over een door hen zelf gecreëerd "pad" voordat we bij het klotsende water kwamen. Iedereen was al doodmoe en oververhit hahaha, ik ben eerst is in die beek gaan zitten.

Voordat hij alles gaat uitleggen controleert hij 1 voor 1 of alles goed zit zoals je helm en klimtuig.

Daarna verteld hij wat we wel en niet moeten doen.

Èèn Is altijd je helm ophouden, twee niet rennen en drie altijd kalm blijven.

Gelukkig was het voor ons niet de 1e keer, dus wisten we al wel wat ons te wachten stond qua technieken. Kijk zo'n bergkloof is overal en zelfs door de waterloop elke dag anders. Ik zei tegen de andere vergeet vooral ook niet om omhoog en om je heen te kijken want wat een schoonheid. Je ziet in de 10 tallen meters hoge rotsen de waterloop van eeuwen lang. Het zijn soms diepe kommen of heel glade golvende rondingen waar ooit het water met geweld langs schuurde.

Het water komt in de winter wel hoger maar nooit meer zo hoog het slijt in de jaren helemaal uit.

Oke we gingen gelijk van kiet, een afdaling van 10 meter, de helft aan een touw de andere helft los laten en zo het diepe in glijden. Met een grote plons kom je dan in 1 van die "kommen" terecht en kun je achter je kijken waar je vandaan komt en hoe de rest het doet. Geweldig om te doen, verder door de kloof, we lopen en klauteren over mega stenen en door het water waar jonge beek forel zwemt. Het volgende obstakel doet zich voor. De gids bevestigd weer de nodige touwen en grapt wat in het "engelfrans" zoals hij zijn taal noemt. Oke weer naar beneden, touw bevestigd aan je klimtuig en dan handje na handje jezelf laten zakken tot je zover bent dat je in het volgende water kan plonzen. Als je weer boven water komt moet je even kijken waar je bent want soms zie je niet waar je in gaat vallen hahahhaa.

Die doen we een paar keer, klimmen steeds gezekerd aan je tuig langs de gladde wanden. Op een moment zei hij dat er de mogelijkheid was om een sprong te maken van grote hoogte! Dat wilde we wel, eerst moesten we dan langs het touw omhoog, toen zekeren en naar de gids lopen die op het puntje van de rots op 8 meter hoog stond. Let op maak je kaarsrecht handen gekruist voor de borst en recht vooruit kijken. Als je klaar was mocht je met een klein hupje de rots af donderen! Oke die zag ik niet aankomen.....je gaat met een klap de diepte in, je helm rukt aan je kin, je neus zit tot je sinussen vol met beekforel en je denk ....naar boven zwemmen.

Het klinkt enger dan het is, ik heb het geen 2e keer gedaan, dat mocht namelijk maar deze ervaring was ff leuk genoeg zeg maar. Toen kwam er een stukje waar de gids je even in het vrije aan je touw moest laten zaken om vervolgens zelf een stuk verder te glijden en zwemmen. Intussen zaten we diep in de kloof en was het nog mooier om ons heen, bomen die zomaar uit het niets hun plekje tussen de rotsen hebben gevonden. Maar ook bomen die iets minder geluk hebben gehad en opgestapeld in een dode hoek lagen te wachten op een volgende zondvloed zeg maar. Gehavende kaal geschuurde stammen van 10mtr lang als lucifers gepakt door het water.

We trokken verder langs korte glijplekken en moesten nog een keer een sprong van 7 mtr maken om verder te kunnen, als je niet wilde of kon springen zou hij je aan een touw laten zakken, maar we sprongen allemaal. De gids vroeg steeds of ik het niet koud had, want waar de andere steeds op een rots klommen zwom ik vrolijk in de rondte! En naar het einde toe begon hij tegen mij dat er speciaal voor mij nog een verrassing kwam, nou maak me gek. Een verrassing was het zeker, we moesten 1 voor 1 achter hem aan klimmen, en ja hoor een mansgroot gat tussen enorme rotsblokken! Ik zei jije bente niet goed he! Hij lachte zich dood, ik dacht oh nee ik ga niet in een gat. Hij ging mij voor en het was niet zo'n gat waar je het einde niet van kon zien, dus hop As met je reet dat gat in. In dat gat moest je je omdraaien om vervolgens met je benen over de rand weer grip te krijgen op de volgende steen. Pfffff gedaan, ik kon daarna vanuit een poel kijken hoe de andere zich er doorheen wurmde! 

Dat was zo'n beetje het laatste in het water. De pakken gingen uit, de tuigjes en helm in je pak en dan je pak als rugzak gebruiken. Want er stond ons nog een 20min durende klim te wachten, ook weer over zo'n geitenpad. Nog even het water in, heerlijk en dan de klim aanvaarden.Ik ben een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten, want ja de bergen zitten in mijn hart hè. Het was geweldig allemaal, nu op zoek naar iets te eten en drinken want het vraagt nogal wat van de mens zo'n avontuur.

Je snapt morgen weer op onze luie reet in het zand